Δεν σε θέλει μόνο Ορθή..

Η ζωή μάτια μου…
δεν σε θέλει μόνο ορθή.
Στιγμές… πρέπει…
μπρούμυτα να ανασαίνεις…
κρυμμένο να είναι το κορμί….
σκεπασμένο το πρόσωπο σου…
με τα μαλλιά…
σαν μάσκα Θεού.
Σε θέλει θήραμα…
ενός γητευτή…
που πάνω σου…
αλήτικες ορέξεις…
θα χρωματίζει.
Απαιτεί…
μην είσαι κυρία…
εκείνη την στιγμή.
Σαν μια του δρόμου…
χωρίς φύλο…
χωρίς ενοχή…
ποταμούς…
γεμάτους ηδονή…
να εξουσιάζεις.
Η ζωή αγάπη μου…
να ξέρεις…
δεν είναι μόνο τρυφερή.
Είναι βίαιη…
με άγρια μορφή…
σαν το ξίφος…
παθιασμένου πολεμιστή…
που με οργή…
την σάρκα κομματιάζει.
(Dimitris Anemos)

Δικό μου προσκέφαλο

Κάθε βράδυ…
έπαιρνα ασημένια κλωστή…
αυτή που γενούν τα όνειρα…
στα χείλη όταν κρεμιούνται.
Έραβα προσεκτικά…
τις καρδιάς μου τις πληγές…
μπάλωμα έκανα τις….
ανάσες, που μου χάριζες.
Στιγμές τρύπαγα…
τα δάχτυλα…
ήθελα να περιορίσω, ο βλάκας…
τους αναστεναγμούς.
Έτσι έφτιαχνα το δικό μου…
προσκέφαλο.
Σχήμα καρδιάς…
κατακόκκινο.
Κλωστή ασημένια…
σαν δάκρυ.
Γεμάτο μπαλώματα…
ανάσες δικές μας.
Σταγόνες το αίμα…
οι αναστεναγμοί μας…
μύριζε έρωτα.
Και να…
έβγαινε ο ήλιος το χάραμα…
σαδιστής και αυτός.
Ζήλευε το φως των ματιών σου…
πιο δυνατό από την λάμψη του.
Έκαιγε…
στη στιγμή….
το όνειρο…
στάχτη έκανε το προσκέφαλο.
Ο ηλίθιος δεν ήξερε…
εγώ τον κόσμο θα άλλαζα…
τους χάρτες θα έσκιζα…
ζωή ξανά θα κέρναγα…
και τώρα….
τα στήθη σου..
δικό μου, προσκέφαλο.

Νυχτωσια..

Μητέρα..
συγχώραμε.
Με μεγάλωσες,
με χαμόγελο στα μάτια…
με χάδι Θεού, στο μέτωπο.
Μου χάρισες το κορμί σου…
σκίζοντας το,
για να αντικρίσω…
τον κόσμο στην γέννηση.
Έκλεψα το στήθος σου…
από τα χείλη του πατέρα…
για να ζω στο κάθε ξημέρωμα.
Κατάληψη έκανα στην αγκαλιά σου…
έδιωξα από εκεί…
ότι ποθούσες στον έρωτα…
και ήμουν μόνο εγώ…
και ανάσαινα.
Μου ζήτησες…
να μην κάνω κακό,
σε άνθρωπο,
έλεγες ακόμα και εχθρός…
από Θεό γεννήθηκε.
Με παρακάλεσες…
να μην βλάψω ξένα, όνειρα…
να μην σβήσω δικά τους, πάθη…
εξάλλου, δεν θα μου άνηκαν.
Με όρκισες…
να αγαπώ στο αίμα…
να λατρεύω τις λέξεις…
των χειλιών,
να ποθώ στο ένα σώμα…
τον έρωτα,
να φροντίζω…
άνθρωπο δικό μου…
σαν Θεό.
Μάνα…
συγχώραμε….
για το παράπονο, αυτό…
αλλά δεν με έμαθες.
Αυτήν την καταραμένη…
νυχτωσιά…
πως θα βγάλω από το βλέμμα.

Έτρωγα ζωή... στο πρόσωπο σου

Στοιχειωμένα τα βράδια μου…
κουβαλούν την γεύση σου…
χρωματίζονται στο αίμα σου.
Στα χέρια μου,
μπλεγμένα τα μαλλιά σου…
καθώς μέσα σου,
με έσπρωχνα.
Σαν κτήνος…
έτρωγα ζωή, στο πρόσωπο σου…
έγλυφα…
τους κορμιού σου…
τις Θάλασσες.
Το σώμα μου…
ένα με δικό σου…
στην μια καρδιά…
ανάπνεε.
Η μόνη μουσική…
ο ήχος των αναφιλητών σου…
γλυκός ο πόνος,
της ηδονής….
στα αυτιά μου ψιθύριζες.
Στα μάτια δεν είχα μορφή…
δεν είχα φως και σκοτάδι,
μόνο μια καυτή αρπαγή…
που σαν ζώο,
κατασπάραζα…
ότι μου άνηκε.
Στοιχειωμένα τα βράδια μου…
νεκρές οι μέρες μου…
λείπει από την ψυχή…
το δικό σου, χάδι.

Όνειρο

Άκου ένα παράξενο όνειρο…
εχθές μεσάνυχτα.
Ήτανε λέει…
τριάντα χρόνια,  πριν.
Στην ίδια γειτονιά μέναμε…
φίλοι.. γνωστοί..
δεν θυμάμαι διάολε.
Ερωτευμένος…
με τα μάτια σου ήμουνα.
Πόσα χρώματα ξεχώριζα…
μέσα στα μάτια σου.
Γύρω από το σπίτι σου…
σαν τρελός… γύριζα…
μύριζα το άρωμα…
του κορμιού σου…
τον άνεμο σαγήνευε.
Ναι, όλοι τρελό με λέγανε…
τι θες… τι προσπαθείς…
δεν βλέπεις…
Θεά γεννήθηκε.
Πως μπορεί…
σε ένα Θνητό…
να χαρίσει βλέμμα.
Και εγώ…
σαν τρελός..
με την φωνή σου μέθαγα.
Όχι δεν ήταν λόγια τρυφερά…
όχι διάολε…
φωνές και βρισιές.. ήτανε..
γιατί λέει την γειτονιά σου, χάλαγα.
Σε μένα έφτανε και αυτό…
η φωνή σου, Θεέ μου…
παράδεισο, μέσα στην κόλαση μου…
η κάθε συλλαβή σου έφτιαχνε.
Και ήρθε το γαμημένο το ξημέρωμα…
σε μια στιγμή…
τριάντα χρόνια πέρασαν.
Εσύ Θεά.. εκεί..
Θνητός εγώ… εδώ..
και σε αυτό το πρωι
Τίποτα δεν άλλαξε…
δεν ήταν όνειρο..
αλλά, η δική μου, η ζωή.

H Νύχτα... δεν έχει φύλο!

Η νύχτα μωρό μου…
έχει άλλα χρώματα.
Άλλες μυρωδιές...
ξεπλένονται, στο κορμί της.
Παίζει με τους αναστεναγμούς.
Βγάζει και θρέφει..
κάθε οργασμό...
ακόμα και τους μοναχικούς.
Δεν κρατάει…
τις λέξεις στο στόμα, αγάπη μου.
Θέλει τα χείλη…
για το φιλί.
Το στόμα ζητάει…
στην κάθε αρπαγή…
ιδρωμένου κορμιού.
Δεν θέλει η νύχτα…
τρόπους  καλούς…
να το θυμάσαι αυτό.
Ζητάει.. Πάθος..
απαιτεί.. ηδονή..
μιλάει με κάθε…
μεθυστική κραυγή.
Η νύχτα μάτια μου…
δεν έχει φύλο…
έρωτα κάνει..
χωρίς κορμί. 

(Dimitris Anemos)