Πιο ψηλά από τον Ουρανό σου..

Σπάζουμε τις νύχτες μας…
σε χίλια κομμάτια...
και στα μάτια μας…
γεννάμε θάλασσες.
Γκρεμίζουμε τοίχους και οροφές…
σε κάθε ερωτική μας…
κραυγή, χωρίς ήχο.
Σκίζουμε σεντόνια…
με τα νύχια…
καθώς οργώνουμε…
διψασμένα σώματα.
Αφήνουμε τον ιδρώτα…
να στάζει..
ποτάμι να γίνεται…
λυγμούς να παρασέρνει..
φωτιές να αναζωπυρώνει..
και ως ατμός…
να χάνεται σε κάθε αναστεναγμό μας.
Στα πρόσωπα μας…
ζωγραφίζουμε,
τον Θεό έρωτα.
Έτσι μπορεί να ξαναγεννιέται..
χωρίς τους πόνους της γέννας..
στον κόσμος ετούτο.
Και στην καρδιά…
φυλάμε…
όνειρα.
Κλειδώνουμε ελπίδες και ευχές…
ερμητικά κλειστά.
Που ανοίγουμε…
με κάθε φιλί…
που δεν σταματάει στα χείλη.
Αλλά ως άνθος γιασεμιού…
στην ψυχή φυτρώνει.
Μόνο μία λέξη, μόνο…
ικανή να ξημερώσει,
πριν του ήλιου την ανατολή.
Σε αγαπώ…
πιο ψηλά από τον ουρανό σου.

Dimitris Anemos