Όνειρο

Άκου ένα παράξενο όνειρο…
εχθές μεσάνυχτα.
Ήτανε λέει…
τριάντα χρόνια,  πριν.
Στην ίδια γειτονιά μέναμε…
φίλοι.. γνωστοί..
δεν θυμάμαι διάολε.
Ερωτευμένος…
με τα μάτια σου ήμουνα.
Πόσα χρώματα ξεχώριζα…
μέσα στα μάτια σου.
Γύρω από το σπίτι σου…
σαν τρελός… γύριζα…
μύριζα το άρωμα…
του κορμιού σου…
τον άνεμο σαγήνευε.
Ναι, όλοι τρελό με λέγανε…
τι θες… τι προσπαθείς…
δεν βλέπεις…
Θεά γεννήθηκε.
Πως μπορεί…
σε ένα Θνητό…
να χαρίσει βλέμμα.
Και εγώ…
σαν τρελός..
με την φωνή σου μέθαγα.
Όχι δεν ήταν λόγια τρυφερά…
όχι διάολε…
φωνές και βρισιές.. ήτανε..
γιατί λέει την γειτονιά σου, χάλαγα.
Σε μένα έφτανε και αυτό…
η φωνή σου, Θεέ μου…
παράδεισο, μέσα στην κόλαση μου…
η κάθε συλλαβή σου έφτιαχνε.
Και ήρθε το γαμημένο το ξημέρωμα…
σε μια στιγμή…
τριάντα χρόνια πέρασαν.
Εσύ Θεά.. εκεί..
Θνητός εγώ… εδώ..
και σε αυτό το πρωι
Τίποτα δεν άλλαξε…
δεν ήταν όνειρο..
αλλά, η δική μου, η ζωή.