Νυχτωσια..

Μητέρα..
συγχώραμε.
Με μεγάλωσες,
με χαμόγελο στα μάτια…
με χάδι Θεού, στο μέτωπο.
Μου χάρισες το κορμί σου…
σκίζοντας το,
για να αντικρίσω…
τον κόσμο στην γέννηση.
Έκλεψα το στήθος σου…
από τα χείλη του πατέρα…
για να ζω στο κάθε ξημέρωμα.
Κατάληψη έκανα στην αγκαλιά σου…
έδιωξα από εκεί…
ότι ποθούσες στον έρωτα…
και ήμουν μόνο εγώ…
και ανάσαινα.
Μου ζήτησες…
να μην κάνω κακό,
σε άνθρωπο,
έλεγες ακόμα και εχθρός…
από Θεό γεννήθηκε.
Με παρακάλεσες…
να μην βλάψω ξένα, όνειρα…
να μην σβήσω δικά τους, πάθη…
εξάλλου, δεν θα μου άνηκαν.
Με όρκισες…
να αγαπώ στο αίμα…
να λατρεύω τις λέξεις…
των χειλιών,
να ποθώ στο ένα σώμα…
τον έρωτα,
να φροντίζω…
άνθρωπο δικό μου…
σαν Θεό.
Μάνα…
συγχώραμε….
για το παράπονο, αυτό…
αλλά δεν με έμαθες.
Αυτήν την καταραμένη…
νυχτωσιά…
πως θα βγάλω από το βλέμμα.