Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Δικό μου προσκέφαλο






Κάθε βράδυ…
έπαιρνα ασημένια κλωστή…
αυτή που γενούν τα όνειρα…
στα χείλη όταν κρεμιούνται.
Έραβα προσεκτικά…
τις καρδιάς μου τις πληγές…
μπάλωμα έκανα τις….
ανάσες, που μου χάριζες.
Στιγμές τρύπαγα…
τα δάχτυλα…
ήθελα να περιορίσω, ο βλάκας…
τους αναστεναγμούς.
Έτσι έφτιαχνα το δικό μου…
προσκέφαλο.
Σχήμα καρδιάς…
κατακόκκινο.
Κλωστή ασημένια…
σαν δάκρυ.
Γεμάτο μπαλώματα…
ανάσες δικές μας.
Σταγόνες το αίμα…
οι αναστεναγμοί μας…
μύριζε έρωτα.
Και να…
έβγαινε ο ήλιος το χάραμα…
σαδιστής και αυτός.
Ζήλευε το φως των ματιών σου…
πιο δυνατό από την λάμψη του.
Έκαιγε…
στη στιγμή….
το όνειρο…
στάχτη έκανε το προσκέφαλο.
Ο ηλίθιος δεν ήξερε…
εγώ τον κόσμο θα άλλαζα…
τους χάρτες θα έσκιζα…
ζωή ξανά θα κέρναγα…
και τώρα….
τα στήθη σου..
δικό μου, προσκέφαλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου