Ξαναγεννηθώ..

Ξέρεις πόσα κομμάτια έρωτα….
άφησα στο κορμί σου;…
Ένα…
εμένα, σε κάθε μου αναστεναγμό.
Ξέρεις πόση ζωή…
σε πότισα σε κάθε μου κραυγή;
Μία…
την δική μου, με κάθε μου αναφιλητό.
Θυμάσαι, άραγε;…
γινόμουν αυστηρός…
απαιτητικός και αφέντης…
των χτύπων της καρδιάς σου.
Μου ανήκε διάολε…
ήθελα σε μένα να χτυπά…
μέσα μου, να μπορώ εσένα να ζω.
Ξέρεις τι με πονάει…
αγάπη μου;..
ότι δεν θυμάσαι.
Στη γέννηση σου…
ήμουν εκεί…
και σου ψιθύρισα…
θα περιμένω…
μέσα από εσένα…
εγώ να ξαναγεννηθώ.

Μπορείς να δεις... έστω εσένα?

Να ξορκίσω πάθη…
να σταυρώσω αναστεναγμούς..
να θάψω κάθε επιθυμία.
Να μην τα γράψω σε  χαρτί….
Προσβάλλουν οι λέξεις μάτια μου… λένε. 
Ξεσκεπάζουν την ανέραστη ψυχή τους...
κρυώνουν στην κάθε τους ανάσα…
που ανυψώνεται.
Τους σοκάρει το βλέμμα…
των ανθρώπων.
Βλέπουν τον εαυτό τους εκεί..
ετοιμοθάνατο.
Να ικετεύει…
για ένα χάδι..
έστω και ψεύτικο
για ένα φιλί…
χωρίς συναίσθημα
για ένα δάκρυ..
χωρίς χαμόγελο, άδειο.
Εκλιπαρούν…
για λίγο έρωτα…
ανέραστο, ανούσιο
Για ένα οργασμό…
χωρίς σταγόνα, αίμα
Κρύβουν τον έρωτα..
σε πληρωμένα δωμάτια.
κλεμμένες αγκαλιές…
αλλάζουν στα γρήγορα.
Χύνουν… ποτάμια..
ανάμεσα στα πόδια τους…
μοναχικά… σε δανικά σεντόνια
Μετά γυρνούν…
σπίτια τους… χαμογελαστοί,
αγκαλιάζουν… το σύντροφο τους.
γεμάτοι ευτυχία.. και ικανοποίηση.
Ναι γαμήθηκαν και σήμερα…
επιφανειακά..
Γλέντησαν… χωρίς χαρά.
Μοστράρουν τα σημάδια τους…
σημάδια ηδονής… μοναχικής.
Ναι μάτια μου…
σοκάρουν οι λέξεις μου.
Το μοιρασμένο κορμί…
δεν τους τρομάζει.
Η κλεμμένη ευτυχία…
δεν τους αηδιάζει.
Μοναχά… τρέμουν μην μαθευτεί…
ότι τον έρωτα έζησαν…
έστω και πληρωμένο...
με την ψυχή… αντάλλαγμα.
που ξοδεύτηκε… στα πολλά ζευγάρια χέρια.
Και εδώ… σε εμένα..
προσβλητικοί οι στοίχοι μου.
Απαράδεκτες οι λέξεις μου.
Ας είναι…
Το Θεό κοιτώ κατάματα αγάπη μου…
με πρόστυχο βλέμμα… ορθός.
Εσύ;…
Μπορείς… να δεις…
έστω εσένα;

Αλήθεια... θυμάσαι?

Θυμάσαι;…
εμείς όχι Θεοί…
αλλά απλοί θνητοί.
καθόμασταν κάτω από τα αστέρια..
αγκαλιά…
κρατούσαμε το χέρι,
κοιτάζαμε την καρδιά.
Όχι εκείνες τις βραδιές δεν κάναμε έρωτα..
δεν μέθυσα,
στον ιδρώτα του κορμιού σου.
Δεν άκουγα το πάλι, ξανά..
σαν προσταγή, μέσα μου...
να φτάσω στα σπλάχνα σου...
δυνατά.
Εκείνες τις βραδιές…
σε είχα αγκαλιά χωρίς έρωτα.
Αλήθεια…
πες μου τις θυμάσαι;…
Μαζί τις ζήσαμε…
ή με άλλους ξανά;
(Dimitris Anemos)

Νεκρός...

Συγνώμη που δεν τύλιξα…
σε σάβανο νεκρικό,
το σώμα.
Συγνώμη…
που δεν θάφτηκα,
από νωρίς στο χώμα.
Συγνώμη…
που δε κλείστηκα…
σε θάλαμο άδειο, νεκρικό.
Συγνώμη που δεν πέθανα ακόμα..
και παλεύω, όπως θέλω εγώ!
Ξέρω ότι τότε..
θα σου είχε γίνει πιστευτό…
εάν με έβλεπες στο χώμα!
Αφήνω όμως τον πατέρα…
και τον Θεό,
να αποφασίσουν,
που αδειάζει η ψυχή το αίμα.

(Dimitris Anemos)

Έλα να σε πάρω αγκαλιά..

Έλα να σε πάρω αγκαλιά…
εδώ, στα πόδια μου κάτσε…
όπως τότε.
Οι άνθρωποι μωρό μου…
ερωτεύονται…
αγαπιούνται…
δίνονται…
στιγμές, πεθαίνουν…
ο ένας για τον άλλον.
Οι άνθρωποι καρδιά μου…
κρεμιούνται ο ένας…
από τα χείλη του άλλου…
και τις ανάσες τους, μοιράζουν,
στα στόματα τους…
σας Θεία Κοινωνία.
Σώπασε, μην μιλάς…
θέλω να σου πω….
ακόμα ένα μυστικό.
Οι άνθρωποι…
προδίδουν, αγάπη μου…
ξεχνούν, τι έχουν υποσχεθεί...
αφήνουν στα ξεχασμένα…
ότι πράξανε.
Οι άνθρωποι….
λένε και ψέματα,
προσπαθούν να κρύψουν…
σε ότι οι ίδιοι προδόθηκαν.
Όχι…
δεν θέλω δάκρυ…
ούτε αναστεναγμό…
αναφιλητό κανένα.
Εγώ θα είμαι εδώ…
για σένα.
Όχι εραστής…
ούτε άντρας σου,
και γητευτής.
Απλά… σαν αυτόν…
που αγάπησε…
το χρώμα των ματιών σου…
αυτόν που αφουγκράστηκε…
τον χτύπο της καρδιά σου…
να χτυπά, στο μέγιστο.
Και όταν φύγω… ταξίδι..
σαν άνεμος…
σε άλλους ουρανούς…
δίχως επιστροφή…
στην δική σας γη.
Πάλι θα είμαι…
όχι εδώ…
αλλά εκεί…
σαν πνεύμα…
να φροντίζει…
την δική σου την ψυχή. 

(Dimitris Anemos)