Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Ξέρεις τι θες...?




Θες λες…
να με αγαπήσεις…
να ζήσεις μέσα μου..
όνειρο αυγής,
να ξυπνάς ζητάς στο αίμα μου..
σαν ευχή…
που θέλει να θανατωθεί.
Πες μου…
διάολε πες μου όμως, τι θες…
Θες…
την κάβλα στο κορμί;…
και να ξεχνάς τα αστέρια,
που κοιτάζαμε αγκαλιά…
σαν νεογέννητα παιδιά.
Θες…
να είμαι εκεί προστάτης…
και άντρας σου εγώ..
να προλαμβάνω επιθυμίες,
ανάγκες και υπερβολές…
και να εκτελώ..
διάολε όλα να τα υπηρετώ…
μόνο να μην κατηγορηθώ…
ως βλάκας, ότι προσπαθώ…
στον κόσμο να δειχθώ.
Θες να είμαι,
πάνω σου…
μέσα σου…
γύρω σου…
κομμάτι της σάρκας σου…
φωνήεν της ανάσας σου,
βλέφαρο στα μάτια σου.
Λέγε Θες;…
Μόνο μην μου πεις…
ότι σε πιέζω σαν παιδί…
που ψάχνει το στήθος σου,
για να τραφεί.
Σου είπα…
μου ανήκες από την γέννηση.
Λέγε γαμώτο σου, τι θες…
Θες να σε πάρω από εκεί;
Να πάμε στον παράδεισο…
Θεοί,
ίσως και στην κόλαση…
ως κακοί άνθρωποι…
άπονοι εραστές της Ζωής,
δεν έχει σημασία…
θα είμαστε Μαζί.
Λέγε…
ξέρεις τι θες;….
Θες εμένα;..
άντρας σου…
εραστής σου…
και παιδί…
Απόλυτος…
Κτητικός…
Τρυφερός και σαδιστής.
ή θες…
να ζήσεις στο ψέμα που έφτιαξες…
εκεί,
να προσπαθείς να πείσεις εσένα…
ότι αγάπησες…
πίστεψες…
και θέλησες να ζήσεις αλήθεια,
για πρώτη σου φορά,….
ζωντανή;

(Dimitris Anemos)

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Δάγκωνα τα χείλη...






 
Και εσύ…
απέναντι μου..
μια Θεά στα χρώματα της άνοιξης.
Τα χείλη σου κόκκινα…
όχι με χρώμα,
αλλά γεμάτα από το πάθος σου…
για μένα.
Στα μάτια σου…
τρεμόπαιζαν αστέρια…
στιγμές, θέλανε να πέσουν στη γη…
σαν δάκρυα.
Άλλες ζητούσαν να ανάψουν φωτιές…
να κάψουν την επιθυμία σου…
για έρωτα.
Και εγώ…
είχα άχρηστα τα χέρια μου…
δεν μπορούσα να αγγίξω…
ότι στον κόσμο, μου ξημέρωσε.
Δάγκωνα τα χείλη…
δεν μπορούσα να κλέψω….
την ζωή, μέσα από το στόμα σου…
με ένα φιλί.
Είχα κλειδώσει το κορμί…
μην σε ποθεί..
μην θελήσει μέσα σου…
να μπει να αναστηθεί,
σε μια σου αλύτρωτη κραυγή.
Εγώ…
έκλεισα τα μάτια…
πάλι να σε ονειρευτώ,
να σε αγκαλιάζω…
και να σε πλάθω των ονείρων μου…
δικό μου Θεό.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Ίδιος Έρωτας...







Σήμερα, θέλω ξανά να ονειρευτώ…
εσένα,
νεράιδα και άγριο θηλυκό.
Να προσπαθείς…
να ντύνεις τρυφερά…
την βία του κορμιού,
με έναν αναστεναγμό.
Τα χέρια να κάνεις…
δίχτυα της καρδιάς,
να αγκαλιάζεις…
να πονάς,
σε κάθε άγγιγμα,
σφιχτά…
σημάδια να αφήνεις ερωτικά.
Σήμερα….
σαν εταίρα να μου δοθείς,
χωρίς τα πρέπει…
χωρίς τα μη…
σαν να μην είχε ο κόσμος
ενδοιασμό,
εάν ο Θάνατος και η ζωή…
είναι ο ίδιος έρωτας…
από τον Θεό.


(Dimitris Anemos)

Χίλια Βήματα






Χίλια βήματα…
χίλια αναθεματισμένα βήματα,
περπάτησα.
Με τα χέρια…
να μπορώ να αγγίζω,
όπου τα δάκρυα σκόρπαγες.
Άπειρες ανάσες…
ξόδεψα.
Να μπορώ να φτάσω…
την μοναξιά…
που κρύβεις μέσα σου.
Έγδυσα το κορμί..
το έντυσα με αναστεναγμούς..
του κρέμασα βογγητά…
να δέσουν με όλες της ηδονές…
που σα θηλιά,
τον έρωτα έπνιγαν.
Μπροστά σου γονάτισα ξανά,
με τα χείλη…
έγλυψα όλα τα βήματα…
ήταν παρηγοριά.
Τώρα μπορώ να πω…
τα χρόνια σου τα γεύτηκα.

(Dimitris Anemos)

Ξεπλένω τις καρδιάς τα αίματα






Ανοίγω, δύο οκάδες δάκρυα…
ξεπλένω της καρδιάς,
τα αίματα.
Αφήνω ελεύθερα, δυο φιλιά…
ανάρμοστα,
πάντα πιάνουν τόπο στα κρυφά.
Λύνω χέρια…
σπάζω λέξεις…
ξεγυμνώνω σώμα…
χτενίζω μαλλιά…
και ζω στο σήμερα.
Κλείνω τα μάτια…
ερωτοτροπώ με τον έρωτα,
αγκομαχώ σε σεντόνια…
καθαρά.
Αφήνομαι…
στην ψυχή που έσπασε,
και ζω χωρίς φιλί…
χωρίς υγρή μορφή…
μούσκεμα να κάνει το κορμί.
Αλλάζω…
και πίνω από την αρχή…
από τα στήθη της μάνας,
την ζωή.