Δάγκωνα τα χείλη...

 

Και εσύ…
απέναντι μου..
μια Θεά στα χρώματα της άνοιξης.
Τα χείλη σου κόκκινα…
όχι με χρώμα,
αλλά γεμάτα από το πάθος σου…
για μένα.
Στα μάτια σου…
τρεμόπαιζαν αστέρια…
στιγμές, θέλανε να πέσουν στη γη…
σαν δάκρυα.
Άλλες ζητούσαν να ανάψουν φωτιές…
να κάψουν την επιθυμία σου…
για έρωτα.
Και εγώ…
είχα άχρηστα τα χέρια μου…
δεν μπορούσα να αγγίξω…
ότι στον κόσμο, μου ξημέρωσε.
Δάγκωνα τα χείλη…
δεν μπορούσα να κλέψω….
την ζωή, μέσα από το στόμα σου…
με ένα φιλί.
Είχα κλειδώσει το κορμί…
μην σε ποθεί..
μην θελήσει μέσα σου…
να μπει να αναστηθεί,
σε μια σου αλύτρωτη κραυγή.
Εγώ…
έκλεισα τα μάτια…
πάλι να σε ονειρευτώ,
να σε αγκαλιάζω…
και να σε πλάθω των ονείρων μου…
δικό μου Θεό.