Μπορείς να δεις... έστω εσένα?

Να ξορκίσω πάθη…
να σταυρώσω αναστεναγμούς..
να θάψω κάθε επιθυμία.
Να μην τα γράψω σε  χαρτί….
Προσβάλλουν οι λέξεις μάτια μου… λένε. 
Ξεσκεπάζουν την ανέραστη ψυχή τους...
κρυώνουν στην κάθε τους ανάσα…
που ανυψώνεται.
Τους σοκάρει το βλέμμα…
των ανθρώπων.
Βλέπουν τον εαυτό τους εκεί..
ετοιμοθάνατο.
Να ικετεύει…
για ένα χάδι..
έστω και ψεύτικο
για ένα φιλί…
χωρίς συναίσθημα
για ένα δάκρυ..
χωρίς χαμόγελο, άδειο.
Εκλιπαρούν…
για λίγο έρωτα…
ανέραστο, ανούσιο
Για ένα οργασμό…
χωρίς σταγόνα, αίμα
Κρύβουν τον έρωτα..
σε πληρωμένα δωμάτια.
κλεμμένες αγκαλιές…
αλλάζουν στα γρήγορα.
Χύνουν… ποτάμια..
ανάμεσα στα πόδια τους…
μοναχικά… σε δανικά σεντόνια
Μετά γυρνούν…
σπίτια τους… χαμογελαστοί,
αγκαλιάζουν… το σύντροφο τους.
γεμάτοι ευτυχία.. και ικανοποίηση.
Ναι γαμήθηκαν και σήμερα…
επιφανειακά..
Γλέντησαν… χωρίς χαρά.
Μοστράρουν τα σημάδια τους…
σημάδια ηδονής… μοναχικής.
Ναι μάτια μου…
σοκάρουν οι λέξεις μου.
Το μοιρασμένο κορμί…
δεν τους τρομάζει.
Η κλεμμένη ευτυχία…
δεν τους αηδιάζει.
Μοναχά… τρέμουν μην μαθευτεί…
ότι τον έρωτα έζησαν…
έστω και πληρωμένο...
με την ψυχή… αντάλλαγμα.
που ξοδεύτηκε… στα πολλά ζευγάρια χέρια.
Και εδώ… σε εμένα..
προσβλητικοί οι στοίχοι μου.
Απαράδεκτες οι λέξεις μου.
Ας είναι…
Το Θεό κοιτώ κατάματα αγάπη μου…
με πρόστυχο βλέμμα… ορθός.
Εσύ;…
Μπορείς… να δεις…
έστω εσένα;