Έλα να σε πάρω αγκαλιά..

Έλα να σε πάρω αγκαλιά…
εδώ, στα πόδια μου κάτσε…
όπως τότε.
Οι άνθρωποι μωρό μου…
ερωτεύονται…
αγαπιούνται…
δίνονται…
στιγμές, πεθαίνουν…
ο ένας για τον άλλον.
Οι άνθρωποι καρδιά μου…
κρεμιούνται ο ένας…
από τα χείλη του άλλου…
και τις ανάσες τους, μοιράζουν,
στα στόματα τους…
σας Θεία Κοινωνία.
Σώπασε, μην μιλάς…
θέλω να σου πω….
ακόμα ένα μυστικό.
Οι άνθρωποι…
προδίδουν, αγάπη μου…
ξεχνούν, τι έχουν υποσχεθεί...
αφήνουν στα ξεχασμένα…
ότι πράξανε.
Οι άνθρωποι….
λένε και ψέματα,
προσπαθούν να κρύψουν…
σε ότι οι ίδιοι προδόθηκαν.
Όχι…
δεν θέλω δάκρυ…
ούτε αναστεναγμό…
αναφιλητό κανένα.
Εγώ θα είμαι εδώ…
για σένα.
Όχι εραστής…
ούτε άντρας σου,
και γητευτής.
Απλά… σαν αυτόν…
που αγάπησε…
το χρώμα των ματιών σου…
αυτόν που αφουγκράστηκε…
τον χτύπο της καρδιά σου…
να χτυπά, στο μέγιστο.
Και όταν φύγω… ταξίδι..
σαν άνεμος…
σε άλλους ουρανούς…
δίχως επιστροφή…
στην δική σας γη.
Πάλι θα είμαι…
όχι εδώ…
αλλά εκεί…
σαν πνεύμα…
να φροντίζει…
την δική σου την ψυχή. 

(Dimitris Anemos)